پنجشنبه, ۱۵ بهمن ۱۳۹۴، ۱۲:۳۷ ق.ظ
شهیده_طیبه_واعظی_دهنوی
قالی می بافت به چه قشنگی؛ولی در آمدش رو برای خودش خرج نمی کرد.هرچی از این راه در می آورد، یا برای دخترای فقیر جهیزیه می خرید و یا برای بچه ها قلم و دفتر.حتی جهیزیه خودش رو هم داد به دختر دم بخت؛ البته با اجازه من.یادمه یه بار برای عیدش یه دست لباس سبز و قرمز خیلی قشنگ خریده بودم.روز عید باهاش رفت بیرون و وقتی برگشت درش آورد و گذاشت کنار.ازش پرسیدیم:«چرا شب عیدی لباس نوت رو درآوردی؟»گفت:«وقتی پیش بچه ها بودم با این لباس احساس خیلی بدی داشتم.همش فکر می کردم نکنه یکی از این بچه ها نتونه برای عیدش لباس نو بخره... دیگه نمی پوشمش!»
